Poświęcony do użytku publicznego w maju 2012 roku, nowoczesny budynek stacji PKP w Poznaniu stał się celem nieprzychylnej oceny. Głównym powodem są kwestii związane z jego funkcjonalnością i estetyką. W nawiązaniu do tych obiekcji, warto zwrócić uwagę na poprzednią strukturę – Poznań Główny – i porównać go z obecnym budynkiem. Stary dworzec był dostępny dla pasażerów aż do jego zamknięcia dnia 25 października 2013 roku.
Kapituła historyczna stacji kolejowej Poznań obejmuje staranny proces projektowania i budowy, datujący się na rok 1870. Budowa tego monumentalnego budynku rozpoczęła się w 1874 roku i zakończyła oficjalnie 16 listopada 1879 roku. Niemniej jednak, prace wykończeniowe trwały aż do 1906 roku. Budynek został zlokalizowany wzdłuż szerokiej drogi dojazdowej (obecnie ulica Dworcowa) prowadzącej z kaponiery kolejowej (dzisiejsze rondo Kaponiera). Struktura obejmowała północne skrzydło frontowe z centralnym holem, jak również kompleks skrzydeł południowych, które przylegały do dwóch wewnętrznych dziedzińców. Czerwona cegła licówka stanowiła główny materiał wykończeniowy elewacji.
Stary budynek dworca był typowym przykładem stacji przejazdowej, zlokalizowanej centralnie w stosunku do torów. Platformy dla pasażerów znajdowały się względem wschodniej i zachodniej elewacji budynku. Podziemny korytarz zapewniał łatwe połączenie między nimi.